Heel veel christenen verlangen naar eenheid en eensgezindheid. Ik ook. Maar die eensgezindheid lijkt onbereikbaar ver weg. De kerkelijke verdeeldheid wordt alleen maar groter.
Nu denken wij bij eensgezindheid vaak aan verdraagzaamheid. Eensgezindheid, dat is dat je elkaars standpunten respecteert. Dat je van meningsverschillen geen probleem maakt, maar uit liefde vredig met elkaar samenleeft. Dat je de nadruk legt op wat je samenbindt en niet op de dingen waarover je het oneens bent. Stoppen dus met discussiëren. Als we dat maar doen, dan moeten we toch eensgezind kunnen zijn?
En natuurlijk is het goed en nodig in de kerk dat je oog hebt voor wat je bindt. Want een kerk zonder meningsverschillen zullen we nooit kunnen bereiken. En het is wel de bedoeling dat we liefdevol en vreedzaam met elkaar omgaan.
Maar eensgezindheid is in de Bijbel toch iets heel anders.
Daar wordt het woord gebruikt in de oorspronkelijke betekenis. Eensgezind, dat is: één van zin zijn. Oftewel: hetzelfde denken, dezelfde overtuiging hebben.
Eensgezind zijn is in de Bijbel hetzelfde denken, dezelfde overtuiging hebben.
Dat zie je nog sterker als je naar het Grieks kijkt. Het is vooral Paulus die in het Nieuwe Testament oproept om eensgezind te zijn. En dan gebruikt hij zes keer de uitdrukking to auto fronein, wat letterlijk betekent: hetzelfde denken. En één keer gebruikt hij de uitdrukking to auto legein, oftewel: hetzelfde zeggen. Ook Petrus doet één keer een oproep tot eensgezindheid en gebruikt dan het woord homofronein. Dat is een synoniem van to auto fronein.
Ook to auto legein heeft zo’n synoniem: homologein. Ook dat woord wordt in het Nieuwe Testament vaak gebruikt, maar dan meestal in een heel specifieke betekenis: belijden. Blijkbaar bestaat er dus een sterk verband tussen eensgezind zijn en belijden. Je geloof belijden houdt immers in dat je instemt met wat de Bijbel leert. Jouw overtuiging en de leer van de Bijbel vallen dan samen. Je spreekt de Bijbel na. Je zegt: zoals de Bijbel het zegt, zo is het! En eensgezindheid in de kerk betekent dan dus dat je allemaal hetzelfde belijdt, dus dat je allemaal samen instemt met wat de Bijbel leert en allemaal samen de Bijbel na spreekt.
Dat is in gereformeerde kerken de functie van belijdenisgeschriften. Daarin spreekt de kerk na wat de Bijbel zegt. En daarin vinden de leden van de kerk elkaar in dezelfde geloofsovertuiging. Daarom worden ze dan ook ‘formulieren van eenheid’ genoemd.
Dat Paulus zo’n eenheid bedoelt als hij oproept tot eensgezindheid, zie je heel duidelijk in 1 Korinthiërs 1. Er is partijvorming in Korinthe. Onenigheid.
Maar dan gaat Paulus niet oproepen tot verdraagzaamheid.
Hij zegt niet dat ze elkaars afwijkende opvattingen moeten respecteren en de vrede moeten bewaren, ook al zijn ze het niet met elkaar eens. Nee hij zegt:
Maar ik roep jullie op, broeders, namens onze Heer, Jezus Christus, dat jullie allemaal hetzelfde zeggen. Er mogen onder jullie geen scheuringen zijn, maar jullie moeten hecht verbonden zijn in dezelfde opvatting en dezelfde mening. (1 Korinthiërs 1:10 eigen vertaling)
Paulus geeft dus geen ruimte voor verschil in opvatting of overtuiging. Integendeel: er mag in Korinthe maar één opvatting zijn, waar ze allemaal mee moeten instemmen. En scheuringen zijn er niet pas als mensen zich afscheiden van de kerk. Die zijn er al zodra mensen binnen de kerk niet meer dezelfde overtuiging delen. Dan zijn ze immers niet meer hecht verbonden. Paulus zet die twee dingen tegenover elkaar: geen scheuringen, maar wel hecht verbonden zijn in dezelfde opvatting en dezelfde mening.
Als mensen in de kerk niet meer dezelfde overtuiging hebben, is dat al een scheuring.
Nu is het waar dat Paulus zijn oproepen tot eensgezindheid vaak doet in een context waarin hij ook oproept tot liefde, nederigheid en verdraagzaamheid.
Neem bijvoorbeeld Romeinen 15. In het voorgaande hoofdstuk heeft Paulus het gehad over meningsverschillen over dingen die er niet toe doen. Zijn conclusie is dan: soms moet je dingen waar jezelf geen moeite mee hebt toch niet doen, om andere gelovigen geen aanstoot te geven. Als je zelf sterk bent in je geloof en niet zomaar in zonde valt, moet je rekening houden met wie zwakker is dan jij. Je moet niet zomaar je eigen zin doen. Want dat deed Christus ook niet.
Vervolgens zegt Paulus:
Alles wat vroeger geschreven is, is vroeger geschreven om ons te onderwijzen, zodat wij door de volharding en door de aansporing van de Schriften de hoop zouden hebben. Laat de God van de volharding en aansporing geven dat jullie met elkaar hetzelfde denken, in overeenstemming met Christus Jezus, zodat jullie eensgezind met één mond de God en Vader verheerlijken van onze Heer, Jezus Christus. Daarom, accepteer elkaar, zoals ook Christus jullie geaccepteerd heeft, tot Gods glorie. (Romeinen 15:4-7 eigen vertaling)
In dit citaat lopen er ogenschijnlijk twee dingen door elkaar. Aan de ene kant roept Paulus op tot verdraagzaamheid: je moet elkaar accepteren en, als je het oneens bent, niet ten koste van de ander je eigen gelijk willen halen. Maar aan de andere kant wijst Paulus op de Schrift en op Christus als de basis voor eensgezindheid. Het gaat niet om jouw mening (of die van een ander). Het gaat om wat de Schrift zegt. Als we ons door de Schrift laten onderwijzen, dan kunnen we samen hetzelfde denken en met één mond spreken. En dan denken en spreken we bovendien ‘in overeenstemming met Christus’. De leer van de Schrift en de leer van Christus zijn immers hetzelfde.
Elkaar accepteren doe je dus niet door ieder je eigen opvatting vast te houden en dat van elkaar te verdragen.
Elkaar accepteren doe je door samen naar de Schrift te luisteren.
Zó eer je God!
Hetzelfde zie je in Filippenzen 2. Dat is een geliefde passage, waar Paulus de Filippenzen oproept om niet hun eigen belang te zoeken, maar de ander belangrijker te vinden dan zichzelf. Hij begint dan aan het eind van Filippenzen 1 met een oproep om eensgezind te strijden voor het geloof. En voordat hij dan het thema van nederigheid gaat uitwerken, met Christus’ menswording en kruisdood als grote voorbeeld, zegt hij:
Als er een aansporing is in Christus, als er een troost is van liefde, als er een gemeenschap is van de Geest, als er een diepe ontroering en meeleven is, maak mijn blijdschap dan vol, zodat jullie hetzelfde denken, dezelfde liefde hebben, eensgezind zijn en één in denken. (Filippenzen 2:1-2 eigen vertaling)
Ook hier zie je dus weer die twee kanten. Aan de ene kant nederigheid en verdraagzaamheid, die voortkomen uit liefde. Maar die liefde heeft Christus en de Geest als fundament. En daarom moet er aan de andere kant ook eenheid zijn in opvattingen en overtuigingen.
Dezelfde liefde en dezelfde overtuiging, dat gaat bij Paulus hand in hand.
Het een kan niet zonder het ander.
Paulus bedoelt volgens mij: als jullie luisteren naar Christus, dan kennen jullie de troost van de liefde. En als jullie de Geest hebben, dan kan het niet anders of dan ben je liefdevol en barmhartig voor elkaar. Nou, als dat dan zo is bij jullie, dan hoort daar ook bij dat jullie daarin één zijn. Dat je vanuit dezelfde overtuiging, die je van Christus en de Geest geleerd hebt, dezelfde liefde hebt. En vanuit die basis moet je dan vervolgens nederig zijn, zoals Christus nederig was.
In Filippenzen 3 herhaalt Paulus nog een keer zijn oproep om eensgezind te zijn. Hij legt eerst uit wat het voor hemzelf betekent dat hij Christus heeft leren kennen. Hij wil voor Christus alles opgeven, omdat het geen enkele waarde meer voor hem heeft! En dan zegt hij:
Laat ons, zo volwassen als we zijn, dit denken. En als jullie iets anders denken, zal God ook dit jullie openbaren. Echter, voor wat we al bereikt hebben: volgens dezelfde norm wandelen, hetzelfde denken! Wees samen imitators van mij en let op degenen die zo wandelen, zoals jullie ons als voorbeeld hebben. Want er wandelen velen over wie ik jullie vaak gezegd heb en ook nu zeg ik het huilend: het zijn vijanden van het kruis van Christus. Hun einde is de ondergang, hun god is hun buik, hun eer is hun schande en ze denken aardse dingen. (Filippenzen 3:15-19 eigen vertaling)
Hier vallen twee dingen op. In de eerste plaats dat Paulus bij een verschil in denken verwijst naar Gods openbaring. Eensgezindheid vraagt dus een open luisterhouding naar Gods Woord. Want dat is het middel dat de Heilige Geest gebruikt om Gods waarheid te openbaren.
In de tweede plaats valt het op dat Paulus het eensgezind zijn, het hetzelfde denken, niet alleen betrekt op opvattingen en overtuigingen, maar ook op levenswandel. De gelovigen in Filippi moeten net zo leven als ze Paulus hebben zien doen. Ze moeten hem daarin als voorbeeld nemen. En hij velt een scherp oordeel over wie dat niet doet: dat zijn vijanden van het kruis van Christus. Waarom? Omdat ze leven voor aards genot. En dat is erg. Het doet Paulus groot verdriet, maar hij moet het zeggen: zo’n levensstijl loopt uit op de eeuwige dood!
Je ziet dus dat Paulus heel dicht bij elkaar houdt wat wij in onze tijd graag van elkaar los maken.
Wij zien overtuiging en manier van leven al snel als verschillende dingen. Als je maar samen in Jezus gelooft, kun je elkaar in heel veel praktische dingen vrij laten. Maar voor Paulus is geloof en levenswandel een eenheid. Als je gelooft, heeft dat consequenties voor hoe je leeft.
Voor Paulus betekent liefde niet dat we verschillen accepteren, maar dat we ze uit de wereld helpen.
Voor ons betekent liefde verdraagzaamheid. Voor ons houdt liefde in dat we verschillen in opvattingen en levensstijl accepteren. Maar voor Paulus betekent liefde dat we onze uiterste best doen om die verschillen uit de wereld te helpen. Voor Paulus houdt liefde in dat we bereid zijn onze eigen mening en onze eigen levensstijl aan te passen aan elkaar.
Christelijke liefde is dus niet dat je de verschillen verzwijgt of bagatelliseert.
Christelijke liefde vraagt er juist om dat je verschillen open op tafel legt en erover discussieert.
Om het samen eens te worden.
Maar dat kan alleen als je ook zelf niet bij voorbaat vasthoudt aan je eigen gelijk. Je moet in zo’n discussie ook zelf bereid zijn je te laten overtuigen door goede argumenten. Bijbelse argumenten. Samen buigen voor het gezag van de Bijbel, dát is de nederigheid en de liefde die Paulus predikt.
Want alleen dat brengt eensgezindheid.
Ja, Gerrit een mooi betoog. Maar er zit een addertje onder gras, er wordt in kerkleren niet uitgegaan van wat Christus ons wil vertellen maar wat mensen er voor betekennis aan hebben gegeven. Hier komt de scheiding, Wil je werkelijk eenheid verkrijgen, dan moeten wij alle leerstellingen overboord gooien. Alle punten en komma’s die zijn toegevoegd verwijderen. Geen eigen inerpretaties er in leggen. Puur lezen wat de Bijbel ons te vertellen heeft. Wat wij nog niet kunnen begrijpen er zelf geen aanvulling aan geven, maar bidden om inzicht en wijsheid. De Bijbel heeft geen duizende boeken en leerstellingen nodig om het te begrijpen. Dit schept alleen maar verwarring. Wat de mens nodig heeft is de Heilige Geest. Die niet terughoudend is en zich niet alleen laat zien in theologische universiteiten, maar zich openbaart in ieder mens die daar voor openstaat.
Belangrijk is te weten, dat wij gered worden door Jezus. Er is geen andere weg. Dat is het voornaamste. Toen onze kerk in ’90 verdween ontstond een jaren lange kerkloze periode, er was namelijk geen kerk die leek op wat ik gewend was. Maar de H. Geest is geen moment geweken. Toen door omstandigeheden ik de gemeenschap van gelovige weer ging opzoeken in 2006, kwam ik in het GKV terecht. Waarom, omdat daar de Zoon van God als redder van de mensheid werd verkondigd. Prima, meer heeft een gelovige niet nodig. We hebben dezelfde Vader en we gaan allemaal door dezelfde deur om bij de Vader te komen. Prachtig toch.
Toen ik mij ging verdiepen in de leer en wat ik allemaal van de kansel te horen kreeg, bleek deze leer op veel punten anders te zijn dan wat de H. Geest van uit die ene Bijbel mij in het oor had ingefluisterd. Hoe meer je teruggraaft hoe meer je de mens naar boven ziet komen, scheuringen om een zin, om een enkel woord.
Is dat wat Paulus bedoeld, als je samen niet uit de woorden of betekennis kan komen, dan loop je maar weg en begin je je eigen geloof? Nee, Paulus geeft af op mensen die de kern van de leer proberen aan te tasten. Iemand die beweerd, dat er geen opstanding is, of die beweert dat je ook zonder Jezus wel bij de Vader kan komen. Hij geeft af op gedragingen die te aards gericht zijn, terwijl wij juist onze geestelijkheid moeten ontwikkelen.
Hoe krijg je nu alle gelovige van alle kerken, die in de Vader en Zijn Zoon geloven bij elkaar?
Ga terug naar de Bijbel, en zeg niet, maar de Dortsche leerregels zegt dat en ja maar op het Concilie in de middeleeuwen is besloten dat. Er is maar een leraar, de Heilige Geest. Er is maar een leerboek en dat is de Bijbel. Ieder die Luthur navolgt, of Calvijn, of Augustinus, of theologen van kampen of van Amersfoort, doet aan de H. Geest te kort. Geloof is puur persoonlijk, God houd van ieder mens persoonlijk. Hij wil dat ieder mens behouden wordt. Daarvoor heeft Hij zijn Zoon gegeven. Jezus heeft ons niet alleen gelaten, maar ons de Trooster en Leraar, de H. Geest geschonken. Mooi is het als kinderen van God samen komen, niet om hun kerkgenootschap te steunen, maar om God en Jezus te eren.
Al ben ik lid van het gkv, ik zit op een katholieke bijbelstudie. Waarom? Op de Bijbelstudie Van het gkv hebben ze maar 1 leraar, de Dortsche leerregels. De H.Geest is daar opgesloten in een leerstelling van 600 jaar geleden. Op de katholieke bijbelstudie, is er ruimte voor de H. Geest die nog steeds ons onderwijst en onze gedachten van dag tot dag vernieuwd. Zonder dat de basis van het geloof wordt aangetast. Integendeel. Met wat ik elke dag leer wordt de basis alleen maar sterker. Kortom voor mij begint eenheid in het geloof in het erkennen van dezelfde Vader met zijn Zoon. In al die kerken die dat als basis hebben zou ik kunnen verblijven. Maar al de regels van de kerkleren die er omheen gesmeed zijn, die leg ik onder de loop van de Bijbel en dan blijkt dat er geen enkel geloofsleer vrijuit gaat . Zij allen maken zich schuldig aan de scheiding, terwijl God samen brengt. Je herkent de leren al aan hun vruchten.
Cor, ik vind je erg naïef. Een gelovige kan niet zonder geloofsleer of dogmatiek. Dat kun je wel proberen. Maar zodra je dat doet, schep je daarmee je eigen leer. En waarom zou die van jou wel vrijuit gaan?
Jij zegt: terug naar de Bijbel. Dat zeg ik ook. Maar ik zeg ook dat je daarbij de kerk, theologen en belijdenisgeschriften hard nodig hebt. Wat ze zeggen, moet je toetsen aan de Bijbel. Maar als je het zonder de kerk en de kerkelijke traditie wilt doen, ben je naïef en beroof je jezelf van de middelen die God zelf gegeven heeft om zijn Woord door te geven. Het Woord moet niet alleen gelezen worden. Het moet gepredikt worden! En gelovigen staan niet op zichzelf. Ze vormen een lichaam, waarbij de delen elkaar ondersteunen, ook in de bestudering van het Woord.
Gerrit, soms lijkt iets wat het niet is. De kerk is het lichaam van Christus, of de bruid van Christus. Ik heb het niet over het starten van een eigen leer, maar om juist terug te gaan naar die ene Leermeester, Jezus Christus. Hij laat ons de Vader kennen. Als wij allemaal op de hoogte zijn van de Vader, die wij door Jezus hebben leren kennen, en bij elkaar komen om Hem te danken en te aanbidden, dan vormen wij de Kerk die Jezus voor ogen heeft.
Jou verhandeling was gebasseerd op de eenwording in de gkv leer. Wel eenheid, maar wel de gkv eenheid.
Jezus is hoofd van Zijn eigen Kerk. Geen kerk op aarde kan claimen de ware kerk te zijn. Iedere kerk probeerd op zijn eigen wijze het beste uit de Bijbel te halen, maar het beste wat de mens te bieden heeft is niet goed genoeg.
Natuurlijk is het niet verkeerd om kerken te hebben die past bij jouw gods beleving. De een houd van nuchter en bescheiden en de ander houd van lofprijzing, zang en dans. Maar de boodschap in de Bijbel, mag nooit geen scheiding brengen. Wij moeten bijvoorbeeld het Avondmaal, bij Christus laten. Hij gaf ieder mens de opdracht om bij het breken van het brood en het drinken van de wijn Hem te gedenken. Wat schets mijn verbazing, toen ik na jaren kerkeloos behoefte had om het avondmaal met mede gelovige te vieren, werd mij het avondmaal ontzegd. “Jij behoort niet tot onze kerk, dus mogen wij je niet toelaten”. Werd mij verteld. “Maar ik kom voor Jezus om Hem samen met jullie te gedenken en te eren.” Het hielp niet, regels zijn regels. De tafel van Christus is verboden voor Gods kinderen als zij niet tot het zelfde kerkgenootschap behoren. Geen kind van God uit een andere kerkgemeenschap, mag aanzitten bij het Avondmaal. Leg dat maar eens aan God uit.
Gerrit, wat ik bedoel is als je wekelijk oprecht eenheid wil moet het avondmaal voor en van Christus zijn, moet je het geloof bij God laten. Voor de rest mogen alle kerken voor zich zelf uitmaken of ze enkel psalmen willen zingen of liederen die de blijdschap voor de Heer omzet in handgeklap en dans. De doop, het avondmaal, het geloof zelf, komt allemaal bij God vandaan. Geen kind heeft het recht om tegen zijn broeder of zuster te zeggen. Je moet precies geloven wat ik geloof, en je moet je laten dopen zoals ik gedoopt ben en je mag pas avondmaal vieren, als je gedoopt en gelooft zoals ik gelooft.
De Vader, Jezus en de H. Geest wilen een persoonlijke relatie met de mens aangaan. Al die mensen samen waar de H. Geest ingang vindt vormen samen Gods kerk. Daarom ben ik de ware kerk tegengekomen bij mensen in de katholieke kerk, in de hervormde, doopsgezinde, vrije evangelie, christelijk gereformeerde gereformeerde vrijgemaakt. Maar ook buiten de kerken kom ik christenen tegen waar wij allen een voorbeeld aan zouden kunnen nemen.
Ik wens jou veel succes met het komen tot eenheid, maar met de verhandeling die jij beschreef is het gedoemd te mislukken.
De Basis van eenheid moet zijn het geloof in de Vader, de Zoon en de Helige Geest. Theologen kunnen ons dingen beter doen begrijpen, leraren kunnen ons dichter bij God brengen. Dominees en pastoors kunnen een herder zijn in een Gemeenschap. maar geloof en inzicht in de Bijbel komt van God. De Bijbel legt zichzelf uit. Probeer maar eens. Je zult versteld staan.
Cor, natuurlijk heb jij het niet over het starten van een eigen leer. Maar mijn punt is dat je dat wel doet. Dat is onvermijdelijk. En het is even onvermijdelijk dat jij daarmee evengoed scheiding maakt als ik. Jij hebt opvattingen die ik afwijs. Ik heb opvattingen die jij afwijst. Hoe komen we daar uit? Door naar de Bijbel te luisteren. Dát zeggen we allebei. De praktijk is weerbarstig. Maar zonder samen buigen voor de Schrift zal het in elk geval niet lukken.
Maar dan moet ik eerlijk bekennen dat ik dat bij jou niet zo zie. Jij zegt bijvoorbeeld dat de Bijbelse boodschap geen scheiding mag brengen. Maar negeer je dan niet al die keren dat de Bijbel zelf zegt dat die boodschap juist wél scheiding brengt? Let wel, ik trek je intentie niet in twijfel. Ik zeg alleen dat ik in de praktijk zie dat je je eigen opvattingen laat heersen over de Bijbel en een theologie aanhangt die op cruciale punten verre van Bijbels is. Juist dat wat je mij verwijt. Voor wij het eens kunnen worden is er dus nog heel wat discussie nodig.
Valt wel mee hoor Gerrit. Om te beginnen is er een juiste begrips bepaling nodig.
Petrus zegt al van Paulus dat zijn woorden soms moeilijk uit te leggen zijn. Dus moet daar zo ie zo al heel zorgvuldig mee omgegaan worden. Ook is het belangrijk de schrijvers en de auteurs te leren kennen, hun schrijfstijl, hun emoties, hun bewustzijn van cultuur en samenleving waarin zij leven. Ook moet je Gods stem kunnen onderscheiden. Weet daarbij ook dat Jezus zegt, Johannes is de grootste profeet tot nu toe, omdat hij het dichts bij de waarheid is geweest. Alle andere voor hem schreven dingen op die zij zelf nog niet snapten, maar waar Jezus uitleg aan geeft, en wat nu heden ten dage zijn plaatsvervanger de H. Geest ons leert.
Elkaar met bijbelteksten om de oren slaan heeft inderdaad geen zin. Maar ik ben er achter gekomen dat de Bijbel zich zelf uitlegt.
Als jij of ik een bijbeltekst hanteert dan moet het bevestigd kunnen worden, door diezelfde Bijbel. Dan heb ik het niet over interpretaties van Bijbelteksen. Hierop gaat het namelijk fout. Zo zijn er scheidingen ontstaan, over interpretaties van zinnen of woorden. Waarbij gerefereerd wordt aan de leer en niet aan de bijbel.
Nu zeg je waarschijnlijk, kan niet anders want de leren zijn gebasseerd op Bijbelteksten. Klopt daarom is er ook scheiding en zal nooit voor sommige kerken een eenheid kunnen ontstaan, doordat zij zich beter vinden dan de rest. Nu dat is al een teken aan de wand dat er iets mis is met die leer. Want Jezus roept op om nederig te zijn elkander dienende.
Als je dus eenheid wil verkrijgen, dat wil niet zeggen perse bij elkaar op schoot zitten, maar met eenheid bedoel ik dat je samen God kan loven en prijzen, dat je samen Avondmaal kan vieren en dat er een doop is voor alle bekeerlingen, van welke kerk dan ook, dan moet je van de ivoren kerktoren afkomen en proberen te begrijpen wat God onder de Bruid van Christus verstaat.
Heb zorg voor wezen en weduwe, heb zorg voor de armen, de zieken en de gevangenen, heb Jezus lief, laat de Liefde regeren in je hart. Dit zijn de uitverkorene, dit bedoelt Jezus als hij zegt tegen Petrus, op jouw zal ik mijn kerk bouwen. Zie hoe Petrus was, grillig, hard, emotioneel, zwak op sommige momenten, sterk op het andere moment. Petrus was het toonbeeld van menselijkheid. Daarom een goed voorbeeld voor ons allen. Juist van die mens houd God zoveel, dat Hij er alles aan doet om de mens in veiligheid te brengen, voordat de vernietiger toeslaat.
Als jij de God van Abraham als je Vader beschouwd, en zijn Zoon en H. Geest liefheb als de Vader, dan ben je mijn broeder. Dan zouden wij, hoe verschillend ook in Bijbelkennis, of kerkelijke oorsprong toch samen het brood kunnen breken en wijn kunnen drinken om zo onze Verlosser te gedenken?
Zo als jij stelt dat Godswoord scheiding maakt en als een tweesnijdend zwaard van een scheid, dan doelt Hij op het aannemen van dat woord, de een aanvaard en gelooft, de ander is niet overtuigd van God en loopt er van weg. Dat is de scheiding tussen Hemel en aarde. Maar niet de scheiding tussen interpretaties van de bijbel, dat zijn ordinaire ruzies van familieleden onder elkaar.
Daar moeten wij als kinderen van de Almachtige toch uit kunnen komen.
Dat lukt niet door te stellen dat ik het helemaal mis heb, zoals ik ook niet zeg dat jij het direct mis heb. Vanuit de leer die jij verkondigt klopt het helemaal met de leer wat jij beweerd. Dus willen wij ooit tot elkaar en eenheid komen dan moet je naar God gaan, als ik dat ook doe dan komen wij zelf bij elkaar. Zie het als een driehoek met de punt naar boven. Nu is de bovenste punt onze Vader, jij staat op de onderste rechtse punt en ik op de linker, ver bij jou vandaan en allebij nog te ver bij God vandaan. Als wij nu allebij richting God gaan, via de opwaartse weg(Jezus), dan zie je dat we steeds dichter bijelkaar komen. Maar sla jij af naar het gereformmerde pad en ik naar het evangelische, dan worden we van elkaar verwijderd. Dat is niet de weg die wij moeten gaan. Wij behoren een te zijn in Christus en niet een te zijn in een of andere kerkleer, welke dan ook. Die kerken mogen best blijven bestaan, maar wel als onderdeel van Gods kerk.
Je moet onderscheid kunnen maken tussen Gods levende kerk en de menselijke kerk, vereniging van regels met de letter die dood geschreven.
Cor, je zegt nu veel dingen waar ik het mee eens ben en die ik juist in dit artikel ook heb proberen uit te leggen. Maar waar ik jou nog steeds niet in kan volgen, dat is dat je blijkbaar een scheiding wilt maken tussen de Bijbel en interpretaties van de Bijbel of tussen God en de kerkleer. Natuurlijk, onze interpretaties en onze kerkleer zijn niet volmaakt. Maar het is onmogelijk de Bijbel te lezen zonder te interpreteren en het onmogelijk om in God te geloven zonder leer aan te hangen. Zo werkt het nu eenmaal. En dus kan de discussie alleen maar gaan over: wat is de (meest) juiste interpretatie en wat is de (meest) Bijbelse leer? Alle interpretatie en leer afwijzen, werkt niet. Wat je dan over houdt is een vaag soort geloof waarin vooral niet te veel vast mag staan of zeker mag zijn, waarin alleen een paar kernpunten overblijven. Maar ondertussen verlies je dan wel een heleboel dingen die misschien minder belangrijk zijn, maar toch niet onbelangrijk om God echt te kennen. Dat is wat ik bij jou meen te zien gebeuren, als je allerlei dingen die voor mij op basis van de Bijbel essentieel zijn, afwijst als menselijke interpretaties en regels.
Maar ik ga deze discussie hier nu niet verder voeren. Deze reacties zijn te kort om hier echt op in te gaan. Een aantal dingen heb ik al in verschillende blogs benoemd en op andere dingen kom ik waarschijnlijk nog wel een keer terug.
Ja Gerrit, we begrijpen elkaar nog niet goed. Maar zal nog een poging wagen.
Stel dat God mij raakt en ik tot geloof kom? Naar welke kerk van de tientallen die er zijn moet ik gaan om God beter te leren kennen?
Wie is de beste leraar, de mens of de H. Geest?
Wat is het beste leerboek, de Bijbel of de leerstellingen van een kerk, wat maar uittreksels zijn?
Ook heb ik niets tegen interpretaties, maar die mogen nooit tot een scheiding leiden. Als wij van mening verschillen is God onze rechter die het laatste woord heeft. Hij heeft namelijk de waarheid in bezit, waar wij alleen maar aan kunnen ruiken.
De enige echte leer van God is die van de Bijbel. De interpretaties van kerken is zo verschillend, dat je toch moet beseffen dat daar iets fouts aan de hand is.
God heeft mij geleerd de Bijbel te vertrouwen. De Bijbel heeft nog veel geheimen voor ons verborgen. Er staan ook veel tegenstrijdigheden in. Deze moeten ontrafeld worden. Daar helpt diezelfde Bijbel bij. Want God is een in wezen en gedrag. God is goed en geen sadist onder het mom van gerechtigheid.
Probleem is nu dat als men met de ogen van een leer naar de Bijbel kijkt dan ziet men de waarheid van die leer. Kijk je met open vizier, door de ogen van de H. Geest dan zie je wat God werkelijk wil laten zien in al die verhalen.
De Bijbel is een. Kerkleren zijn verdeeld. Kerken hebben net als iedere vereniging regels nodig om een menigte in goede banen te leiden, maar zij mogen niet bepalen wat je moet geloven, want geloof komt van God, is een persoonlijke gift, wat je moet respecteren. Alles staat in de Bijbel. , dominees, voorgangers, priesters en ouderlingen hoeven alleen maar te wijzen op de verbanden die God in de Bijbel heeft gelegd om ons iets duidelijk te maken.
Wij moeten niet ons eigen verhaal hier op projecteren.
Dat gebeurd als je denk dat God almachtig is en zelf niet aan zijn eigen wetten gebonden is. Je zorgt dan dat God al het kwaad met zich meedraagt, die bij satan behoren. Dan kan je niets anders concluderen, dat God slaat met ziekte, dood en verderf, elke aardbeving, tsunamie met duizende slachtoffers is van zijn hand, om de mens op een niet al te zachte manier te dwingen Hem serieus te nemen. Er wordt door sommige kerken een soort IS van God gemaakt. Dat is de reden dat zoveel mensen afhaken. Een God die willekeurig slaat en aait waar Hij maar behoefte aan heeft. (Voel je niet aangesproken, is maar een voorbeeld).
De clou is dat God een God is van liefde en Hij heeft ons te kennen gegeven, via zijn Woord om ons van alle ellende te bevrijden. Juist als er dus tegenstrijdigheden optreden is het niet de goede weg om dan te stellen, zie je wel, God is bloeddorstig, straft wie Hij wil, genadeloos, slaat Hij er op los.
Als je werkelijk God heb leren kennen, persoonlijk, niet aangepraat, dan weet je dat God liefdevol is en vol genade. Dat een ieder die bij Hem wilt schuilen en bij zijn Zoon, behouden zal worden. Hij waarschuwt ons, dat als je je eigen gang gaat, je zelfs het kwaad achterna loopt, je de reddingsboot zal missen. Want er is er maar 1. Dus niet God straft, maar de mens roept zelf zijn ondergang over zich heen.
Dit is wat je in de Bijbel kan lezen. Als er dan teksten staan die het tegendeel beweren, dan is dat goed om er over na te denken, maar maak er geen onmogelijk God van. Wie niet buiten de eigen kerkleer om kan denken zit vast en zal elke poging van de H. Geest om te onderwijzen mislukken. Nu, niet lachen en denken wie kan Gods H. Geest nu tegen houden. Inderdaad niemand, alleen Hij zelf. Hij respecteerd namelijk de vrije keus van de mens die bij de schepping in de mens is gelegd. Soms roept Hij mensen tot de orde. Zoals bij Paulus en mij. Dan wordt je leven even doorelkaar geschud en besef je dat een Leven met de Heer de juiste is. De beslissing die dan door een mens genomen wordt is van essentieel belang. Ik ken er genoeg die na verloop van tijd het geloof verloren hebben omdat ze gezwicht zijn voor het wereldse. Is de H. Geest daarom zwak? Natuurlijk niet, Hij blijft de mens roepen, zelfs tot na de dood. Maar eens stopt Zijn roep en dan is het aan ons, waar staan wij dan?
Hebben wij onze broeders uit andere kerken, kinderen van God, omarmd en gaan wij gezamelijk, Jezus achterna, of zeg je; Jezus, ik wil wel met U mee, maar niet samen met die evangelische en die katholieken. Denk Gerrit dat hij die dat zegt bij het eind der tijden, het antwoord krijgt. Okay mijn kind, blijf dan maar hier op de aarde die jij verkiest boven Mij. Eenheid moet je in de Bijbel zoeken, verdeeld vindt je in de leer van mensen.
Hoop dat eens alle Kerken de deuren open zetten voor al Gods kinderen en niet alleen voor hun eigen clubje.