3.4.31 – Twee soorten oordelen: wraak en tucht
'Door het oordeel van de wraak straft God zijn vijanden. Dat is dus Gods wraak in eigenlijke zin. De straf gaat dan gepaard met verontwaardiging. Het oordeel van de tucht is minder hevig. Dat is geen straf of wraak in eigenlijke zin, maar een terechtwijzing of waarschuwing.'
3.4.32 – In het oordeel zie je Gods toorn, in een tuchtiging zie je zijn liefde
'Altijd als God straft om te wreken, zie je zijn vloek en woede, die Hij weghoudt van de gelovigen. Tucht is echter een zegen en een bewijs van liefde.'
3.4.33 – Het oordeel is bedoeld als straf, een tuchtiging is bedoeld om te corrigeren
'Toen God Saul afzette als koning, was dat een wrekende straf. Maar toen Hij David zijn zoontje afnam, was dat een corrigerende tuchtiging.'
3.4.34 – Als je het verschil kent, hoef je de moed niet te verliezen
'Je hebt pas iets aan Gods gesel als je bedenkt dat God boos is op je zonden, maar jouzelf genadig en goedgezind is.'
3.4.35 – Het voorbeeld van David is geen goed voorbeeld
'Je zou heel dom zijn als je zou denken dat de rampen in het tegenwoordige leven ons worden opgelegd als straf voor onze zonden. Maar wij zijn allemaal zo verhard en dom, dat we nu eenmaal tuchtiging nodig hebben.'
3.4.36 – Goede daden brengen verzoening tussen mensen en zijn een teken van echt berouw
'Liefde bedekt veel zonden. Niet bij God, maar tussen mensen onderling.'
3.4.37 – De gelijkenis van de schuldeiser en de twee schuldenaars
'We krijgen vergeving door geloof. Door liefde zeggen we daar dank voor en getuigen we van de goedheid van de Heer.'
3.4.38 – De kerkvaders over genoegdoening
'Chrysostomos schrijft ergens: "Als er om barmhartigheid gesmeekt wordt, is er geen ruimte meer voor straf. Als barmhartigheid is, is er geen onderzoek meer. Als er barmhartigheid is, hoef je geen verantwoording meer af te leggen."'
3.4.39 – De leer van de kerkvaders wordt verdraaid en vervalst
'De kerkvaders noemden genoegdoening vooral een openlijke verklaring en geen betaling aan God. En er werd ook niet gezegd dat zondaars genoegdoening gaven aan God, maar aan de kerk.'
