En Leo I, bisschop van Rome, erkent dat het concilie van Chalcedon wat betreft de leer rechtzinnig was. Toch aarzelt hij niet om het te beschuldigen van eerzucht en onbezonnen onvoorzichtigheid. Weliswaar ontkent hij niet dat het een wettig concilie was, maar hij verklaart openlijk dat het kon dwalen.
Misschien vindt iemand het dwaas van mij dat ik de moeite neem om zulke dwalingen aan te wijzen. Mijn tegenstanders geven immers toe dat concilies kunnen dwalen als het gaat om dingen die niet onmisbaar zijn voor ons behoud. Toch is dit geen overbodige moeite. Want ze erkennen dit wel met de mond, als ze ertoe gedwongen worden. Maar toch eisen ze meer dan waar ze zelf van uitgaan. Want ze dringen ons de besluiten van alle concilies over allerlei dingen zonder onderscheid op als goddelijke uitspraken van de Heilige Geest. Als ze dat doen, wat proberen ze dan anders dan ons te laten erkennen dat concilies niet kunnen dwalen? Of als ze dwalen, dat het dan niet is toegestaan om de waarheid aan te wijzen of de dwalingen niet goed te keuren?
Ik wil alleen maar laten zien dat je hieruit kunt opmaken dat de Heilige Geest de verder vrome en heilige concilies wel geregeerd heeft. Maar dan zo dat Hij ze ondertussen iets menselijks liet overkomen, om te voorkomen dat wij te veel op mensen zouden vertrouwen. Dit is een veel betere opvatting dan die van Gregorius van Nazianze. Die zei dat hij nooit een goede uitkomst gezien had van welk concilie ook.1 Want wie beweert dat ze allemaal, zonder uitzondering, slecht zijn afgelopen, laat hun niet veel gezag over.
Het is niet meer nodig om nog apart de provinciale concilies te noemen. Op basis van de algemene concilies kun je gemakkelijk beoordelen hoeveel gezag provinciale concilies moeten hebben om geloofsartikelen op te stellen en naar eigen goeddunken dogma’s aan te nemen.
1Gregorius van Nazianze, Epistulae, 103.
Bestellen?
