Wat betreft het samenroepen van synodes: elke bisschop van een provinciehoofdstad had de taak om op bepaalde momenten een provinciale synode bijeen te roepen. De bisschop van Rome had op dat punt geen enkel gezag. Echter, alleen de keizer kon een algemeen concilie uitschrijven. Want als een van de bisschoppen dat geprobeerd had, zouden degenen die niet tot zijn provincie behoorden, daar niet op gereageerd hebben. Er zou meteen beroering ontstaan zijn. Dus daarom dagvaardde de keizer hen, allemaal op hetzelfde niveau.

Socrates Scholasticus vertelt weliswaar dat Julius I zich beklaagde over de bisschoppen uit het Oosten omdat ze hem niet hadden uitgenodigd voor het concilie van Antiochië (341), ook al was het volgens de canones verboden om iets te besluiten zonder medeweten van de bisschop van Rome. Maar wie snapt niet dat we dat zo moeten opvatten dat dat gaat over besluiten waar heel de kerk aan gebonden is? Verder is het niet zo vreemd als er, gezien de ouderdom en het aanzien van de stad Rome en ook gezien de waardigheid van de stoel van Rome, bepaald werd dat er geen algemeen besluit genomen mocht worden over de godsdienst zonder dat de bisschop van Rome aanwezig was. Tenzij hij weigerde om aanwezig te zijn.
Maar wat heeft dat te maken met gezag over heel de kerk? Ik ontken niet dat de bisschop van Rome een van de belangrijkste bisschoppen was. Maar ik wil niet accepteren wat de roomsen nu beweren: dat hij over alle bisschoppen gezag had.