Maar stel dat het zo zou zijn als de roomsen beweren, dat het goed en nuttig is dat de hele wereld onder één monarchie valt. Dat is absurd, maar stel dat het waar zou zijn. Dan zou ik nog niet toegeven dat het ook bij het besturen van de kerk geldt! Want de kerk heeft Christus als haar enige hoofd. Wij zijn allemaal samen verenigd onder dat hoofd, volgens de orde en vorm van de regering die Hij zelf heeft voorgeschreven.
Ze doen Christus dus heel groot onrecht als ze willen dat één mens aan het hoofd staat van heel de kerk, onder het voorwendsel dat de kerk niet zonder hoofd kan. Want Christus is het hoofd ‘in wie heel het lichaam samengevoegd en samengeknoopt is door alle geleverde gewrichtsbanden en in wie, als elk lichaamsdeel zijn werk doet, het lichaam groeit.’ Efeziërs 4:15-16 Zie je dat de apostel Paulus alle mensen zonder uitzondering in het lichaam plaatst en de eer en de naam van hoofd alleen aan Christus laat? Zie je dat hij aan elke ledemaat een vaste, afgegrensde taak toewijst, zodat zowel de volledige genade als de hoogste regeermacht alleen bij Christus ligt?
Ik weet wel met welke uitvlucht de roomsen steeds komen, als we met dit tegenargument komen: dat Christus het enige hoofd is in eigenlijke zin, omdat Hij alleen op eigen gezag en in zijn eigen naam regeert. Maar dat dat niet verhindert dat er onder Hem een dienend hoofd is – zo noemen zij dat – als zijn plaatsvervanger op aarde.
Maar deze uitvlucht levert hun niets op als ze niet eerst aantonen dat Christus zo’n bediening bevolen heeft. De apostel leert immers dat de hele bediening over alle ledematen verspreid is en dat alle kracht afkomstig is van dat hemelse hoofd alleen.
Of als ze iets duidelijkers willen: de Schrift verklaart dat Christus het hoofd is en eist alleen voor Hem die eer op. Daarom mag die eer niet aan een ander gegeven worden, tenzij diegene door Christus zelf als zijn plaatsvervanger is aangesteld. Maar niet alleen lees je dat nergens. Het wordt zelfs in meerdere passages weerlegt. Efeziërs 1:22; 4:15; 5:23; Kolossenzen 1:18; Kolossenzen 2:10
