Maar of de roomsen nu de boete of de absolutie als sacrament beschouwen, om te voorkomen dat ze moed vatten, ontken ik dat ze die terecht als sacrament beschouwen. In de eerste plaats omdat hiervoor geen enkele specifieke belofte van God bestaat. En dat is toch de enige basis voor een sacrament. Want zoals ik hierboven duidelijk genoeg heb uitgelegd, de belofte van de sleutels slaat niet op een bepaalde vorm van absolutie, maar alleen op de prediking van het evangelie, of die nu gericht is aan meerderen of aan een enkeling, zonder dat er onderscheid gemaakt wordt. Dat wil zeggen: met die belofte geeft de Heer ons geen speciale absolutie die we ieder apart krijgen, maar een die zonder onderscheid gegeven wordt aan alle zondaren, zonder speciale toepassing. In de tweede plaats omdat, welk ritueel ze hierbij ook toepassen, dat toch enkel een uitvinding van mensen is. Want ik heb al bewezen dat de rituelen van de sacramenten alleen door God ingesteld kunnen worden. Wat zij over het sacrament van de boete verzonnen hebben, is dus leugen en bedrog.
Dit verzonnen sacrament tooien ze met gepaste lof: dat het de tweede plank na de schipbreuk is. Want als iemand het kleed van de onschuld dat hij in de doop gekregen heeft, bederft door te zondigen, dan kan hij het herstellen door boete te doen. ‘Dit zijn woorden van Hiëronymus!’ zeggen ze. Maar wiens woorden het ook zijn, ze kunnen niet worden vrijgesproken van goddeloosheid als ze worden uitgelegd vanuit hun opvatting. Alsof zonde de doop tenietdoet en een zondaar niet juist moet terugdenken aan zijn doop, om daardoor tot zichzelf te komen, moed te vatten en zijn geloof te versterken dat hij voor zijn zonden de vergeving zal krijgen die hem in de doop beloofd is.
Maar deze fraaie uitleggers laten op hun goddeloosheid slaan wat Hiëronymus op een ruwe en oneigenlijke manier zei: dat boete de doop herstelt waar degenen van afvallen die het verdienen om van de gemeenschap van de kerk te worden afgesneden. Je kunt de doop daarom heel geschikt een sacrament van boete noemen. Want wie boete wil doen, heeft de doop gekregen als bevestiging van de genade en als zegel van betrouwbaarheid.
En om te voorkomen dat iemand denkt dat ik dit zelf verzin, wijs ik erop dat dit niet alleen in overeenstemming is met de woorden van de Schrift, maar ook in de oude kerk algemeen geaccepteerd was als een heel betrouwbaar uitgangspunt. Want in het boekje Over geloof aan Petrus – toegeschreven aan Augustinus – wordt de doop een sacrament genoemd van geloof en bekering.1
Maar waarom neem ik mijn toevlucht tot onzekere bewijzen? Alsof we nog iets duidelijkers zouden moeten zoeken dan wat de evangelisten vertellen: dat Johannes de Doper een doop predikte van bekering voor vergeving van zonden. Marcus 1:4; Lucas 3:3
1Fulgentius van Ruspe, De fide ad Petrum diaconum, 30,73.
Bestellen?
