Maar als mijn tegenstanders zien dat Gods Woord hen in de steek laat en ze zonder plausibele argumenten zitten, gebruiken ze hun gewone voorwendsel: dat dit al een heel oude praktijk is, die bevestigd wordt door de eenstemmige opvatting van vele eeuwen.
Maar zelfs als dit waar zou zijn, bereiken ze er toch niets mee. Een sacrament komt niet van de aarde, maar uit de hemel. Niet van mensen, maar alleen van God. Als ze willen dat we hun vormsel als een sacrament beschouwen, moeten ze bewijzen dat God de auteur ervan is.
Maar waarom komen ze aandragen met het argument dat het al heel oud is? Want als de oude schrijvers in eigenlijke zin willen spreken, noemen ze nergens meer dan twee sacramenten. Stel dat we de bescherming van ons geloof bij mensen zouden moeten zoeken. Dan zouden we een onoverwinnelijke vesting hebben: de sacramenten waarvan zij liegen dat het sacramenten zijn, zijn door de kerkvaders nooit als sacramenten erkend. Ze spreken wel over handoplegging. Maar noemen ze dat een sacrament? Augustinus verzekert openlijk dat het niets anders is dan een gebed.
En nu moeten mijn tegenstanders mij niet met hun weerzinwekkende onderscheidingen tegenwerpen dat Augustinus daarmee niet de handoplegging bij het vormsel bedoelde, maar de handoplegging voor herstel of verzoening. Het boek van Augustinus bestaat nog. Het staat mensen ter beschikking. Verdraai ik het en geef ik er een andere betekenis aan dan Augustinus zelf geschreven heeft? Kom maar op! Dan moeten ze mij niet alleen uitschelden, zoals hun gewoonte is, maar ook bespuwen. Hij heeft het immers over degenen die van een afscheiding terugkeerden tot de eenheid van de kerk. Hij zegt dat zulke mensen niet opnieuw gedoopt hoeven te worden. Handoplegging is voldoende. Dan zal de Heer de Heilige Geest geven door de band van de vrede. En omdat het absurd kon lijken dat hij liever handoplegging wilde herhalen dan de doop, laat hij zien wat het verschil is. Hij zegt: ‘Want wat is handoplegging anders dan een gebed voor die persoon?’1
Dat dit de betekenis is, blijkt ook uit een andere passage. Daar zegt hij dat ketters die tot inkeer gekomen zijn, de handen opgelegd worden vanwege de liefdeband. Dat is de belangrijkste gave van de Heilige Geest. Zonder die gave hebben alle andere heilige dingen in de mens geen enkele betekenis.2
1Augustinus, De baptismo contra Donatistas III, 16,21.
2Augustinus, De baptismo contra Donatistas V, 23,33.
Bestellen?
