Nu kom ik bij het laatste effect van de mis: door het oprichten van de mis is het heilig avondmaal afgeschaft, verduisterd en verloren gegaan. Daarin had de Heer een gegraveerde afbeelding van de herinnering aan zijn lijden nagelaten. Het avondmaal zelf is een gave van God die we ook dankbaar horen aan te nemen. Maar mijn tegenstanders doen net alsof wij met het misoffer aan God de prijs voldoen die Hij als betaling aanneemt. Zo groot het verschil is tussen geven en ontvangen, zo groot is het verschil tussen een offer en het sacrament van het avondmaal. En de mens is heel jammerlijk ondankbaar als hij daarin niet, zoals het hoort, Gods royale goedheid erkent en dankt, maar van God zijn schuldenaar maakt.
Het sacrament beloofde dat we door Christus’ dood niet slechts één keer tot het leven teruggebracht zijn, maar ook continu levend gemaakt worden, omdat alle onderdelen van onze redding in die dood vervuld zijn. Maar het misoffer zingt een heel ander liedje: dat Christus elke dag geofferd moet worden, willen we er iets aan hebben. Het avondmaal moest in de openbare vergadering van de kerk uitgedeeld worden, om ons te onderwijzen over het samen deel hebben waardoor wij één met Christus zijn. Het misoffer ontbindt deze gemeenschap en rukt die uit elkaar. Want eerst accepteerde men de dwaling dat er priesters moeten zijn om namens het volk te offeren. En vervolgens hield men op het avondmaal, volgens Gods gebod, uit te delen aan de gemeente van de gelovigen, alsof het avondmaal alleen nog voor de priesters was. Dat opende de deur voor privémissen, die eerder excommunicatie suggereren dan de gemeenschap die de Heer heeft ingesteld. Want de mispriester scheidt zich af van heel het volk van gelovigen om apart zijn offer te verslinden. Om geen misverstanden op te roepen: met een privémis bedoel ik dat er geen gelovigen deelnemen aan het avondmaal van de Heer, ook al is er wel een groot publiek aanwezig.
Bestellen?
