Nu moet ik het vierde effect van de mis behandelen: hoe ze ons berooft van de vrucht die Christus’ dood ons opleverde, doordat de mis ervoor zorgt dat we die niet kennen en er niet aan denken. Want wie zou denken dat hij door Christus’ dood verlost is, als hij in de mis een nieuwe verlossing ziet? Wie zou erop vertrouwen dat zijn zonden hem vergeven zijn, als hij een nieuwe vergeving ziet?
En je ontkomt hier niet aan als je zegt dat de enige reden waarom we in de mis vergeving van zonden krijgen, is dat daar al door Christus’ dood voor betaald is. Want dan zeg je eigenlijk niets anders dan dat Christus ons verlost heeft op voorwaarde dat we onszelf verlossen. Want zo is de leer die de dienaren van Satan verspreid hebben en zo is de leer die zij tegenwoordig al schreeuwend te vuur en te zwaard verdedigen: als wij in de mis Christus offeren aan de Vader, verdienen we met die offerdaad vergeving en krijgen we daardoor deel aan Christus’ lijden. Wat blijft er voor Christus’ lijden dan nog over dan dat het een voorbeeld van de verlossing is, waaruit we moeten leren hoe we onszelf moeten verlossen?
Als Christus zelf in het avondmaal bezegelt dat we mogen vertrouwen op vergeving, beveelt Hij zijn leerlingen niet om zich vast te klampen aan het ritueel. Nee, Hij wijst hen op het offer van zijn dood. Daarmee geeft Hij aan dat het avondmaal een monument is of een herinneringsteken, zoals we vaak zeggen, waaruit ze konden leren dat het zoenoffer waardoor God verzoend moest worden, slechts éénmaal gebracht moest worden. Wat het is niet voldoende om te weten dat Christus het enige offer is, als we niet tegelijk ook weten dat er slechts één offer nodig is, zodat ons geloof vastgehecht zit aan het kruis.
Bestellen?
