Als je zorgvuldig nadenkt, merk je dat het Woord van de Heer dit onderscheid maakt tussen de offers uit de wet van Mozes en ons avondmaal: de offers stelden het Joodse volk hetzelfde effect voor ogen van Christus’ dood, maar de manier waarop het voor ogen gesteld werd, was anders. Want de Levitische priester werd opgedragen het offer uit te beelden dat Christus zou brengen. In Christus’ plaats werd er een offerdier gepresenteerd. Er was een altaar waarop geofferd werd. Kortom, het ging allemaal zo dat er een afbeelding voor ogen gesteld werd van het offer dat aan God gebracht moest worden voor verzoening. Maar nu dat offer gebracht is, heeft de Heer voor ons een andere manier bepaald: Hij draagt de vrucht van het offer dat de Zoon Hem gebracht heeft, over aan het volk van de gelovigen. Dus heeft Hij ons een tafel gegeven om daaraan te eten, geen altaar waarop een slachtoffer geofferd wordt. Hij heeft geen priester geheiligd om te offeren, maar dienaren om de heilige maaltijd uit te delen.
Hoe verhevener en heiliger het mysterie is, hoe zorgvuldiger en eerbiediger we het moeten behandelen. Dus is het maar het veiligst als we alle overmoed van het menselijk verstand wegdoen en ons alleen houden aan wat de Schrift leert. En als we bedenken dat het het avondmaal van de Heer is en niet van mensen, dan is er natuurlijk geen reden waarom we ons daar ook maar een centimeter van zouden laten afbrengen door enig gezag van mensen of door een jarenlange gewoonte. Als de apostel Paulus het avondmaal wil zuiveren van alle gebreken die er in de kerk van de Korinthiërs al ingeslopen waren, bewandelt hij daarom de gemakkelijkste weg. Hij roept hen terug naar de enige instelling en laat zien dat je die moet gebruiken als norm voor altijd. 1 Korinthiërs 11:20-34
Bestellen?
