4.17.39 – Het avondmaal kan niet zonder het Woord

0
278

En dit bevestigt heel goed wat ik ergens anders gezegd heb: dat de juiste bediening van dit sacrament niet bestaat zonder het Woord. Want voor elk nut dat het avondmaal ons oplevert, is het Woord onmisbaar. Of we nu in ons geloof versterkt, in onze belijdenis getraind of tot onze plicht aangespoord worden, er is prediking nodig. Je kunt het met het avondmaal dus niet zo verkeerd doen als wanneer je het verandert in een zwijgende handeling. En dat is onder de tirannie van de paus gebeurd! Want de pausgezinden wilden dat de kracht van de consecratie volledig afhankelijk zou zijn van de aandacht van de priester, alsof dit het volk helemaal niet aangaat. Terwijl het sacrament juist uitgelegd hoort te worden aan het volk!

Dat heeft geleid tot deze dwaling: ze beseften niet dat de beloften waardoor de consecratie plaatsvindt, niet bestemd zijn voor de elementen zelf, maar voor degenen die ze krijgen. Christus spreekt niet tegen het brood om het zijn lichaam te laten worden. Nee, Hij beveelt zijn leerlingen dat ze ervan moeten eten en belooft hun dat ze deel hebben aan zijn lichaam en bloed. Ook Paulus regelt het in zijn onderwijs niet anders dan dat samen met het brood en de beker de beloften moeten worden aangeboden aan de gelovigen. Zo is het echt!

We moeten hier niet een of andere toverformule verzinnen, zodat het voldoende is om de woorden te prevelen, alsof de elementen die kunnen horen. Nee, we moeten begrijpen dat die woorden een levende prediking vormen, die de luisteraars opbouwt en die vanbinnen doordringt in hun geest, die in hun hart geprent wordt en daar blijft, die haar kracht laat zien in de vervulling van wat ze belooft.

Hieruit blijkt duidelijk dat het geen zin heeft om het sacrament te bewaren, om het buiten de reguliere bediening uit te delen aan zieken. Sommigen dringen daarop aan. Maar óf ze krijgen het dan zonder dat de woorden van Christus’ instelling herhaald worden, óf de dienaar moet aan het teken de ware uitleg verbinden van het mysterie. Gebeurt het uitdelen zwijgend, dan is dat misbruik en dat is fout. Als de beloften herhaald worden en het sacrament wordt uitgelegd, zodat het degenen die het krijgen vrucht oplevert, dan hoeven we er niet aan te twijfelen dat dit een echte consecratie is. Dus wat is dan nog het nut van de andere consecratie, waarvan de kracht de zieken niet bereikt? ‘Ja, maar degenen die zo doen, hebben het voorbeeld van de oude kerk!’ Dat geef ik toe. Maar bij zo’n belangrijke kwestie is het heel gevaarlijk als je dwaalt. Het is dus het veiligst om alleen de waarheid zelf te volgen.

Bestellen?

Reageren

Schrijf hier je reactie.
Vul hier alsjeblieft je naam in