Verder komen mijn tegenstanders bij de praktijk en de gewoonte in de tijd van de apostelen. Over niemand in die tijd hoor je dat hij tot de doop werd toegelaten zonder dat hij eerst zijn geloof en berouw had beleden. Immers, als degenen die tot inkeer gekomen waren aan Petrus vragen wat ze moeten doen, raadt hij hun aan om eerst berouw te hebben en zich dan te laten dopen voor vergeving van hun zonden. Handelingen 2:37-38 En toen de eunuch Filippus vroeg of hij gedoopt mocht worden, antwoordde ook hij dat het was toegestaan, als hij maar oprecht geloofde. Handelingen 8:37 Op basis hiervan denken mijn tegenstanders te kunnen bewijzen dat niemand wordt toegelaten tot de doop als er geen geloof en berouw aan voorafgaan.
Maar werkelijk, als we ruimte zouden geven voor zo’n argumentatie, dan bewijst de eerste passage dat alleen berouw voldoende is en de tweede passage dat alleen geloof voldoende is. Want de eerste passage noemt geen geloof en de tweede passage noemt geen berouw. Ik denk dat mijn tegenstanders zullen aanvoeren dat beide passages elkaar ondersteunen en daarom samengevoegd moeten worden. Op mijn beurt zeg ook ik dan dat we ze ook moeten vergelijken met andere passages die ook van belang zijn bij het oplossen van deze passages. Want er zijn veel uitspraken in de Schrift waarbij de betekenis afhangt van de situatie.
Dit is een voorbeeld daarvan. Petrus en Filippus zeggen dit tegen personen die een leeftijd hebben waarop ze in staat zijn om berouw te hebben en tot geloof te komen. Ik ontken met klem dat zulke personen gedoopt mogen worden zonder dat we gezien hebben dat ze berouw en geloof hebben, in elk geval voor zover mensen dat kunnen beoordelen. Maar het is overduidelijk dat kleine kinderen als een andere categorie beschouwd moeten worden. Want als vroeger iemand zich aansloot bij de religieuze gemeenschap van Israël, moest hij onderwezen worden in het verbond van de Heer en in de wet. Pas daarna mocht hij het teken van de besnijdenis krijgen. Want hij was van een ander volk. Dat wil zeggen dat hij een vreemdeling was voor het volk Israël, waarmee het verbond gesloten was dat door de besnijdenis bevestigd werd.
