Onterecht halen mijn tegenstanders het voorbeeld van Zippora aan. De engel van God was tevredengesteld toen zij een stenen mes had gepakt en haar zoon had besneden. Exodus 4:25 Op basis daarvan concluderen zij dat God dat van haar goedkeurde. Maar dat is niet waar. Anders zouden we ook moeten zeggen dat God blij was met de dienst die de heidenen die uit Assyrië waren overgebracht, in Samaria hadden gesticht. Ze werden daarna immers niet meer aangevallen door wilde dieren. 2 Koningen 17:24-41
Maar ik kan met nog andere overtuigende argumenten aantonen dat het heel dom is om te imiteren wat deze dwaze vrouw gedaan heeft. Ik zou kunnen zeggen dat het een speciaal geval was waar we geen voorbeeld aan mogen nemen en dat het met de besnijdenis heel anders zit dan met de doop, vooral omdat we nergens lezen dat specifiek de priesters het bevel gekregen hadden om te besnijden. Dat zou voldoende zijn om dit overtuigend te weerleggen. Want Christus’ woorden zijn duidelijk: ‘Ga op weg, onderwijs alle volken en doop ze.’ Mattheüs 28:19 Hij stelt dezelfde mannen aan om zowel het evangelie te bedienen als de doop te bedienen. En de apostel getuigt dat niemand zich die eer mag aanmatigen, behalve wie net als Aäron geroepen is. Hebreeën 5:4 Dus wie zonder wettige roeping doopt, eigent zich andermans taak toe.
Paulus verklaart openlijk dat alles waar we met een twijfelend geweten aan beginnen, zelfs de kleinste dingen zoals eten en drinken, zonde is. Romeinen 14:23 Dan is het dus een nog veel grotere zonde als vrouwen de doop bedienen. Want dan wordt overduidelijk een regel overtreden die Christus gegeven heeft. We weten immers dat het niet is toegestaan om te scheiden wat God samenvoegt. Mattheüs 19:6; Marcus 10:9
Maar ik sla dit allemaal over. Ik zou alleen graag willen dat de lezers erop letten dat het allesbehalve Zippora’s bedoeling was om God een dienst te bewijzen. Als ze ziet dat haar zoon in gevaar is, klaagt ze en moppert ze en boos gooit ze zijn voorhuid op de grond. Ze scheldt zo op haar man dat ze daarmee tegelijk tegen God tekeergaat. Kortom, het is duidelijk dat dit allemaal voortkwam uit een driftbui. Want ze moppert tegen God omdat ze gedwongen wordt het bloed van haar zoon te vergieten.
Daar komt nog iets bij. Ook al had ze zich in alle andere dingen goed gedragen, dan was het toch een niet te verontschuldigen brutaliteit dat ze haar zoon besneed in aanwezigheid van haar man. Dat was niet zomaar een of andere gewone man, maar Mozes, de belangrijkste profeet van God die ooit in Israël is opgestaan! Dat mocht ze niet, evenmin als het tegenwoordig vrouwen is toegestaan om de dopen voor het oog van een bisschop.
Maar dit meningsverschil zal meteen zonder enige moeite uit de weg geruimd worden op basis van dit principe: als het kleine kinderen overkomt dat ze uit dit leven verhuizen vóórdat ze gedoopt zijn, worden ze niet buiten het koninkrijk van de hemel gesloten. We hebben al gezien dat Gods verbond groot onrecht gedaan wordt als we daar niet op vertrouwen, alsof het op zichzelf zwak zou zijn. Want de kracht van dat verbond is niet afhankelijk van de doop of iets anders dat erbij moet komen. Het sacrament komt er later bij als zegel. Niet om Gods belofte kracht te geven, alsof die op zichzelf zwak zou zijn. Nee, alleen om die voor ons te bevestigen. Dat betekent dus dat de kinderen van de gelovigen niet gedoopt worden omdat ze dan pas Gods kinderen worden, terwijl ze eerder nog niet bij de kerk hoorden. Nee, ze worden juist gedoopt om ze zo door een publiek teken in de kerk op te nemen omdat ze door het geschenk van de belofte daarvóór al bij Christus’ lichaam hoorden.
Dus als het teken niet achterwege blijft uit laksheid, minachting of nalatigheid, zijn we veilig voor elk gevaar. Het is dus veel heiliger om Gods bepalingen te eren door de sacramenten nergens anders te zoeken dan waar de Heer ze in bewaring heeft gegeven. En als we ze niet van de kerk kunnen krijgen – Gods genade is niet zo aan de sacramenten gebonden dat we die niet door geloof zouden kunnen krijgen uit het Woord van de Heer.
Bestellen?
