Ik hoop dat de lezers beseffen dat deze discussie niet over een kleinigheid gaat. We hebben het hier over een van de belangrijkste onderwerpen: de vergeving van zonden.
Volgens de sofisten zijn er drie dingen nodig voor berouw: een gebroken hart, mondelinge schuldbelijdenis en actief boete doen. Daarmee leren ze tegelijk dat deze dingen onmisbaar zijn om vergeving te krijgen voor je zonden. En als we van heel de godsdienst iets zouden moeten weten, dan moeten we toch vooral begrijpen hoe we vergeving voor onze zonden krijgen: op welke manier, volgens welke wet, op welke voorwaarde en hoe gemakkelijk of moeilijk we die vergeving krijgen.
Als je dit niet duidelijk en zeker weet, kun je in je geweten geen enkele rust, geen vrede met God, geen vertrouwen of zekerheid hebben. Je bent continu aan het sidderen en twijfelen. Je wordt gekweld en heen en weer geslingerd. Je huivert voor Gods ogen, je haat het en vlucht ervoor weg. Als de vergeving van zonden afhankelijk is van de voorwaarden die de sofisten eraan verbinden, dan zijn wij zo ellendig en wanhopig als het maar kan.
Een gebroken hart is volgens hen de eerste voorwaarde om vergeving te krijgen. Ze eisen dat je hart gebroken is zoals je verplicht bent, dat wil zeggen: oprecht en volmaakt. Maar ondertussen stellen ze niet vast wanneer je erop kunt vertrouwen dat je hart voldoende gebroken is. Ik geef toe dat we er ijverig en sterk op moeten aandringen dat ieder bitter moet huilen over zijn zonden en zo een diepe hekel moet krijgen aan de zonde. Want van zulk verdriet krijg je nooit spijt. Het leidt tot berouw en redding. 2 Korinthiërs 7:10 Maar als je een verdriet eist dat qua diepte correspondeert met de grootte van de schuld en als je dat afweegt tegen het vertrouwen op vergeving, dan wordt ons ellendige geweten op een vreemde manier gekweld en geschokt. Je ziet wel dat er een verplicht gebroken hart van je geëist wordt. Maar je voldoet nooit aan de norm van wat je verplicht bent.
Als ze zeggen dat we moeten doen zoveel we kunnen, draaien we in een kringetje rond en komen we steeds weer op hetzelfde punt terug. Want wanneer durft iemand zichzelf te beloven dat hij alles gedaan heeft wat hij kan om over zijn zonden te treuren? Je worstelt lange tijd in je geweten met jezelf en kwelt jezelf continu. Maar je vindt uiteindelijk geen haven waar je tot rust kunt komen. Dus haal je jezelf door de mangel van verdriet om in elk geval jezelf een beetje verlichting te geven. Je perst jezelf tranen uit om zo het breken van je hart compleet te maken.
Bestellen?
