Hieruit blijkt bovendien overduidelijk dat hardop spreken of zingen, als dat in het gebed voorkomt, geen enkele waarde heeft als dat niet voortkomt uit iets dat we diep in ons hart voelen. Sterker nog, het wekt alleen maar woede op tegen ons, als het alleen maar voortkomt uit de buitenkant van onze lippen en uit onze keel. Want dat betekent dat je Gods heilige naam misbruikt en zijn majesteit bespot.
Dat kunnen we opmaken uit de woorden van Jesaja. Weliswaar hebben die woorden een bredere betekenis, maar ze bestraffen ook deze fout. Hij zegt: ‘Dit volk komt naar Mij toe met zijn mond en eert Mij met zijn lippen. Maar hun hart blijft ver bij Mij vandaan en zij vrezen Mij met geboden en leringen van mensen. Daarom, kijk, Ik zal een groot en opzienbarend wonder doen onder dit volk. Want de wijsheid van hun wijzen zal vergaan en het verstand van hun ouderen zal verdwijnen.’ Jesaja 29:13-14; Mattheüs 15:8-9
Maar ik veroordeel hardop spreken en zingen niet. Sterker nog, ik raad dat sterk aan. Als het maar gepaard gaat met oprechtheid. Want dan traint het de geest in het denken aan God en houdt het hem daarop gespitst. Onze geest is wankel en wispelturig. Daarom verslapt hij gemakkelijk en is hij snel afgeleid, als hij niet door verschillende hulpmiddelen gesteund wordt.
Bovendien hoort Gods eer tot op zekere hoogte in al onze lichaamsdelen afzonderlijk te schitteren. Daarom is het vooral gepast dat de tong aan deze dienst gewijd wordt, zowel door te zingen als door te spreken. Immers, de tong is speciaal geschapen om Gods lof te verkondigen.
Maar de belangrijkste manier om de tong te gebruiken is bij de openbare gebeden, als de gelovigen samenkomen. Ze dienen God in één geest en in hetzelfde geloof en door samen te bidden prijzen ze Hem met één gezamenlijke stem en als het ware allemaal tegelijk met dezelfde mond. En dan ook nog openlijk, zodat ze allemaal van elkaar een geloofsbelijdenis ontvangen, ieder van zijn broeder. Zo worden ze door elkaars voorbeeld uitgenodigd en aangespoord.
Bestellen?
