Osiander zegt dat geloof op zichzelf niet kan rechtvaardigen, maar alleen voor zover het Christus aanneemt. Dat bezwaar aanvaard ik graag. Want als geloof op zichzelf of, zeg maar, door een eigen intrinsieke kracht zou rechtvaardigen, zou het slechts gedeeltelijk rechtvaardigen. Want geloof is altijd zwak en onvolmaakt. Dus dan zou ook de rechtvaardigheid gebrekkig zijn en ons slechts een stukje van onze redding opleveren.
Maar zoiets verbeeld ik me ook niet. Ik zeg dat eigenlijk alleen God rechtvaardigt. En vervolgens passen we dat ook toe op Christus, omdat Hij ons gegeven is als rechtvaardigheid. En geloof vergelijk ik met een vat. Want wij kunnen Christus alleen bevatten als we leeg en met de mond van onze ziel open komen, op zoek naar Christus’ genade. Ik leer dus dat we door geloof eerder Christus zelf krijgen dan zijn rechtvaardigheid. Daaruit kun je opmaken dat ik de kracht om te rechtvaardigen niet bij Christus weghaal.
Maar ondertussen stem ik toch niet in met de kronkelredeneringen van deze sofist, die ieder met gezond verstand zal afwijzen. Bijvoorbeeld als hij zegt dat geloof Christus is. Alsof de aarden pot de schat was, omdat het goud erin opgeborgen ligt! Dat is immers een vergelijkbare redenering: geloof heeft van zichzelf geen waarde, maar het rechtvaardigt ons omdat het ons Christus oplevert, net zoals een pot vol geld een mens rijk maakt. Volgens mij is geloof dus alleen maar het instrument om de rechtvaardigheid te krijgen en vermengt Osiander dat geloof dom met Christus, die de daadwerkelijke oorzaak en tegelijk de gever en de uitdeler van dat grote geschenk is.
Nu heb ik ook deze knoop ontward, hoe je geloof moet opvatten als het over de rechtvaardiging gaat.
Bestellen?
