Maar opvallend is vooral deze uitspraak van Job: ‘Want ik weet dat mijn verlosser leeft en ik zal op de laatste dag opstaan uit de aarde en in mijn vlees zal ik God, mijn redder, zien. Die hoop huist in mijn hart.’ Job 19:25-27 Zij die ermee te koop willen lopen hoe intelligent ze zijn, proberen dit te omzeilen door te beweren dat dit niet op de opstanding op de laatste dag slaat, maar op de eerste de beste dag waarop Job verwachtte dat God vriendelijker voor hem zou zijn. En zelfs al geef ik dit gedeeltelijk toe, toch moeten ze mij toegeven, of ze dat nu willen of niet, dat Job nooit tot dit heerlijke vooruitzicht had kunnen komen als hij in gedachten op aarde was blijven hangen. We moeten dus erkennen dat hij zijn ogen omhoog richtte op de toekomstige onsterfelijkheid. Want hij zag dat zijn verlosser hem te hulp zou komen, zelfs als hij in het graf lag. Immers, voor wie alleen aan het tegenwoordige leven denkt, is de dood de ultieme wanhoop. Maar zelfs de dood kon hem zijn hoop niet afnemen. ‘Zelfs al zou Hij me doden,’ zei Job, ‘dan zal ik toch nog op Hem hopen.’ Job 13:15
En nu moet niet een of andere kletsmajoor mij tegenwerpen dat slechts een enkeling zoiets gezegd heeft en dat dat dus helemaal niet bewijst dat de Joden dit zo leerden. Want dan is direct mijn antwoord dat die enkelingen met zulke uitspraken niet een of andere geheime wijsheid onthulden, waar alleen mensen die uitblonken qua verstand persoonlijk en individueel toegang toe hadden. De Heilige Geest had hen aangesteld als leraar voor het volk. Daarom verkondigden ze openlijk Gods mysteries. Iedereen moest die leren kennen als de basisprincipes voor de godsdienst van het volk. Wij horen dus publieke goddelijke uitspraken van de Heilige Geest die Hij klip en klaar in de kerk van de Joden gedaan heeft over het geestelijke leven. Daarom zou het van een onacceptabele koppigheid getuigen als we die reduceren tot een vleselijk verbond waarin het alleen over de aarde en over aardse rijkdom gaat.
Bestellen?
