Echter, ketters blaffen tegen het woord ‘persoon’. En sommige eigenwijze mensen gaan er tegen tekeer omdat we geen woord zouden mogen gebruiken dat door mensen verzonnen is. Maar ze kunnen ons niet afnemen dat er in de Schrift drie genoemd worden. Van die drie is ieder volledig God. Toch zijn er niet drie Goden. Wat onbeschaamd is het dan om woorden te verwerpen die niets anders uitdrukken dan wat de Schrift zelf verklaart en bevestigt!
Deze mensen zeggen dat het beter zou zijn om niet alleen onze ideeën te beperken tot de grenzen van de Schrift, maar ook ons woordgebruik. We zouden geen vreemde woorden mogen rondstrooien. Want die zouden later broedplaatsen kunnen worden van onenigheid en twist. Dan zouden we ons vermoeien door te strijden over woorden. Dan zouden we al discussiërend de waarheid kwijtraken. Dan zou de liefde verloren gaan in hatelijke ruzies.
Als ze een woord vreemd noemen als het niet letterlijk in de Schrift is terug te vinden, dan leggen ze ons een wet op waar we moeilijk aan kunnen voldoen. Dan wordt elke uitleg veroordeeld die niet is samengesteld uit woorden die bij elkaar geraapt zijn uit de Schrift. Maar ik aanvaard hun beperking van harte als ze met vreemde woorden woorden bedoelen die zijn bedacht en fanatiek verdedigd worden door bijgelovige mensen die te veel willen weten. Of woorden die meer geschikt zijn om twist te zaaien dan om op te bouwen. Of woorden die misplaatst gebruikt worden of zonder dat het nut heeft. Of woorden die zo grof zijn dat ze zeer doen aan de oren van vrome mensen. Of woorden die afvoeren van de eenvoud van Gods Woord. Want ik vind dat we over God even vroom moeten spreken als denken. Immers, alles wat we uit onszelf over Hem denken, is dwaas. En alles wat we uit onszelf over Hem spreken, is zonder betekenis. Daarom moeten we ons een beperking opleggen. We moeten in de Schrift een vaste norm zoeken voor ons denken en spreken en al onze gedachten en woorden daarnaar richten.
Maar wat is erop tegen om dingen uit de Schrift die voor ons ingewikkeld en lastig te begrijpen zijn, uit te leggen met behulp van woorden die duidelijker zijn? Met woorden die vroom en trouw de waarheid van de Schrift zelf dienen? Wat is daarop tegen als die woorden met mate gebruikt worden, uit bescheidenheid en alleen daar waar ze van pas komen?
Daar zijn genoeg voorbeelden van te vinden. Ik ga zo meteen bewijzen dat de kerk uit bittere noodzaak de woorden ‘drie-eenheid’ en ‘persoon’ gebruikt. Als je die woorden dan nog afkeurt omdat ze nieuw zijn, is het dan niet terecht als we oordelen dat je het licht van de waarheid niet waard bent? Want je keurt dan simpelweg af dat de waarheid helder en klaar wordt uitgelegd.
Bestellen?
