De mensen die ontkennen dat het vroeger zo ging en dat het ook nu nog zo gaat, liegen onbeschaamd. Waarom knielen ze dan neer voor beelden? Waarom keren ze zich dan tot beelden als ze gaan bidden, alsof dat Gods oren zijn? Wat Augustinus zegt, klopt: niemand kan tijdens het bidden op die manier naar een beeld kijken zonder dat hij gaat denken dat hij door het beeld verhoord wordt of dat het beeld hem geeft waar hij op hoopt.1
Waarom maken ze zo’n groot onderscheid tussen beelden van dezelfde God? Het ene beeld negeren ze, of ze vereren het maar heel eenvoudig. Maar aan een ander beeld brengen ze alle mogelijke eerbewijzen. Waarom matten ze zichzelf af door bedevaarten te maken om bepaalde beelden te bezoeken? Ze hebben net zulke beelden in hun eigen huis!
Waarom strijden ze tegenwoordig zo voor de beelden? Ze doen net alsof het om hun huis en haard gaat en zijn zelfs bereid tot moorddadige slachtpartijen. Het lijkt wel of ze het nog gemakkelijker konden verdragen als ze beroofd werden van de enige God dan van hun beelden!
En nu som ik nog niet eens de grove dwalingen op van de grote massa. Die zijn bijna niet te tellen. Vrijwel iedereen wordt erdoor in beslag genomen. Maar ik noem alleen maar wat ze zelf verklaren als ze zich volledig willen vrijpleiten van de beschuldiging dat ze beelden dienen. ‘We noemen beelden niet onze goden,’ zeggen ze. Dat deden de Joden of de heidenen vroeger ook niet. Toch bleven de profeten hun steeds maar weer verwijten dat ze ontucht pleegden met hout en steen. Terwijl ze niets anders deden dan de mensen die nu als christenen beschouwd willen worden. Ze vereerden God belichaamd in hout en steen.
1Augustinus, Enarrationes in Psalmos, Psalm 113, 2,4-6.
Bestellen?
