Vandaar dat de Schrift ons steeds vertelt over de huivering en ontzetting die heiligen beving als ze merkten dat God bij hen was. Eerst waren ze nog sterk en kalm, maar opeens zien we hen gegrepen worden door doodsangst. Ja, ze worden als het ware verslonden en weggevaagd. Daaruit kunnen we afleiden dat mensen pas goed overtuigd raken van hun onbeduidendheid, als ze zichzelf vergelijken met Gods majesteit.
Van deze ontzetting vinden we vele voorbeelden in het boek Richteren en bij de profeten. Richteren 6:22-23; 13:22; Jesaja 6:5; Ezechiël 1:28; 3:14 Zoveel zelfs dat onder Gods volk de woorden: ‘We moeten sterven, want we hebben God gezien,’ een bekende uitdrukking gingen vormen.
Het boek Job maakt mensen nederig door hen te overtuigen van hun dwaasheid, onmacht en onreinheid. De belangrijkste argumenten daarvoor worden steeds ontleend aan beschrijvingen van Gods wijsheid, kracht en reinheid. Job 38 Dat is niet voor niets. Want we zien dat Abraham steeds meer bereid is om toe te geven dat hij slechts stof en as is, naarmate hij dichter nadert tot de glorie van de Heer. Genesis 18:27 En Elia kan niet met onbedekt gelaat wachten tot Hij nadert. 1 Koningen 19:13 Zo afschrikwekkend is de aanblik. De mens is een en al vergankelijkheid, niet meer dan een worm. Job 13:28; Psalm 22:7 Wat kan een mens doen als zelfs de cherubs zelf hun gezicht uit vrees moeten bedekken? Jesaja 6:2
Ongetwijfeld is dat wat de profeet Jesaja bedoelt als hij zegt: ‘De zon zal rood worden van schaamte en de maan zal beschaamd worden, als de Heer van de legermachten zal regeren.’ Jesaja 24:23 Dat wil zeggen: als Hij zijn glans zal tonen en van dichtbij laat bekijken, worden daarmee vergeleken de helderste dingen gehuld in duisternis.
Maar hoewel de kennis van God en de kennis van onszelf onderling samenhangen, moeten we voor de juiste volgorde toch de kennis van God eerst behandelen en mogen we pas daarna afdalen tot de kennis van onszelf.
Bestellen?
